THE GASLIGHTS (US)
Den Bromfiets Bonheiden  - december 09, 2007 

Website Org:BROMFIETS (den) BONHEIDEN 
Website Artist: Gaslights the (US)

Review: witteMVS
Photo: Winus (Jassepoes)

THE GASLIGHTS

De hemelsluizen stonden wagenwijd open, zondagnamiddag. Een echt weertje om in je bed te blijven. In mijn geval niet echt van toepassing, daar je, om ergens te kunnen blijven, er per definitie eerst moet zijn. In Bonheiden was het al even nat en donker, en toch was er haast geen parkingplaats. Ondanks alles dus toch nog een mooie opkomst. Abigail en Glen zaten bij de ingang en herkenden me onmiddellijk, toen ik binnenkwam. Ze vertelden me meteen wat een hopeloze zaak het was geweest de dag voordien in de Double D Ranch en dat ze mijn alter ego Freddy er hadden ontmoet, die al even verbouwereerd bleek dan zij zelf waren. What the hell, real cowboys in Belgium. Moesten we daarom zo ver reizen, dacht Abigail luidop. Mochten er ingekaderde presidenten hebben gehangen, waren het vermoedelijk de oppercowboys Ronald Reagan, Tricky Dickie Nixon en Bush Jr geweest. Maar ik kan me vergissen, vervolgde ze, misschien waren het best aardige mensen, ondanks al het line-dansen.

In den Bromfiets is de kans dat je line-dancers ontmoet quasi nihil. En mochten die er al toevallig verzeilen, zouden ze hun geprefereerde bezigheid niet kunnen uitoefenen, en aldus onherkenbaar blijven. Chris, de gitarist voegde zich bij ons. Hi Chris, hi Mike ‘w are you ? Glad to see you…Tom en Eva kwamen aanzetten hi Tom, awh Eva you’re looking very appetizing…Tijd om het schavot te beklimmen, guys.
Abigail bergt haar brilletje op, om dan gedurende de hele show lekker bijziend de ogen de zaal in te draaien. Iedereen op post, there they go !

Meteen van het begin af alle registers open met “Last Dollar” van hun laatste CD en titelsong van deze tournée. Dit nummer swingt als de beesten en is een hit voor de Gaslights, of zou dit alleszins moeten zijn. Had ik een band, ik coverde het. Niet in het minst om zijn staccato gitaarintro. Fijn gevonden. En dan Abi’s nogal harde stem die de woorden tegen de muur kletst. “Give Me Back” is nog zo’n harde song, over waisted time, waisted love. Alle songs zijn van Abigail. En Chris is een meester in het arrangeren van de songs, ready-made voor een roadband met beperkt instrumentarium, gitaar, bass, drums en vocals natuurlijk.

Ludo van Surfin’ Airlines heeft niet de minste moeite met de klankregeling. Hij is vorig jaar al enkele weken met deze band op de dool geweest en nu opnieuw. Dat legt geen windeieren.

De eerste zes nummers waren van hun laatste CD. En  wat volgt is een bloemlezing uit de drie CD’s die de groep nu reeds heeft samengeschreven. “Pontchartrain” is een prachtige dansbare ballad met een poëtische abstracte tekst. “Across Your Skin” verhaalt hoe iemand’s leven in zijn huid gegrift kan zijn middels littekens, tattoo’s, de groeven des tijds. I read you like a book. “God, Guns and Glory” is een ode aan de dwaasheid, of ‘how a stupid overlord can lead his people to ruin’. Over wie zou het hier gaan ?

Deze band heeft iets te vertellen en schuwt het niet om mediocriteit en stupiditeit te hekelen. Dat is heel on-Amerikaans en staat in schril contrast met het country-formaat waarin het gebracht wordt. Hoewel ze uiteraard eerder refereren aan Gram Parsons dan aan Dolly Parton. Kortom prachtige songs, kernachtige no-nonsense gitaarsolo’s van Chris Meck, een stevige hechte rhythm section samengesteld uit Glen Hockemeier op drums en de nieuwe bassist Mike Alexander, en last but not least, de mooie intonerende doch krachtige, bijwijlen soms verwijtende en hekelende vocals van Abigail Henderson.

Alle aanwezigen, bikers als rockers als muzikanten als tooghangers waren als betoverd door de Gaslights en hadden er zichtbaar van genoten. Wie ze nog niet heeft gezien, kan dit alsnog op verschillende plaatsen in ons anarchistisch landje. Waar precies kan je terugvinden verder in dit electronische blad. En diegenen die er wel waren, kunnen nog eens gaan luisteren. File under ‘absolute aanrader’.

witteMVS